Bjorn Sonneville (32) gaat na veertien seizoenen stoppen bij het eerste elftal van HEBES. Tijdens de laatste thuiswedstrijd werd hij uitgebreid in het zonnetje gezet. „Een buitenspeler uitschakelen vond ik fantastisch.”

Met een ware erehaag kreeg Bjorn Sonneville afgelopen maandag zijn afscheid in de laatste thuiswedstrijd van HEBES. Na veertien seizoenen in het eerste elftal te hebben gespeeld, hangt de verdediger uit Beegden zijn schoenen na komende zondag (uit bij Lindenheuvel) aan de wilgen. „Het was een mooi afscheid”, begint Sonneville. „Ik kreeg super veel waardering van de club, het team en de supporters. Met allerlei cadeautjes en dat soort dingen. Ik werd echt in het zonnetje gezet, daar heb ik zeker van genoten.”

 

Jeugd

Vanaf 2010 behoort Sonneville vast tot de selectie van de fusieclub uit Heel en Beegden. Dan nog vierdeklasser, maar enkele jaren later promoveert HEBES naar de derde klasse, waar de ploeg na tien seizoenen nog altijd speelt. Met Sonneville als enige dertiger in het team, moet HEBES het de laatste jaren vooral doen met jeugdspelers en enkele ervaren twintigers. Daarnaast staat er nog een aantal tieners te kloppen op de deur van het eerste team. „Het doet me goed dat de jeugd kan meedraaien. Zonder dat het eerste team eronder lijdt, kan ik weggaan. Niet dat ik zo’n geweldige speler ben, hoor. Ik ben niet zo talentvol als mijn broertje, die had de profs kunnen halen. Ik hou er meer van om anderen beter te laten voetballen. Ik speel graag dienend. Veel assists geven, dat geeft super veel waardering. Een buitenspeler uitschakelen vond ik fantastisch.”

Toch kiest de verdediger als zijn persoonlijke hoogtepunt een moment aan de andere kant van het veld. Of drie momenten eigenlijk: „Ik heb maar tien doelpunten gemaakt in die veertien jaar, maar ik maakte ooit eens tegen ALFA Sport een hattrick. Als linksback, hè. Dat vond ik wel uniek van mezelf.”

Een ander hoogtepunt voor was de promotie met HEBES naar de derde klasse in 2014. „Echt een teamprestatie. Dat was fantastisch. Onverwacht dat we de nacompetitie haalden. Totaal niet op gerekend en als je dan ook nog wint… Het klikte gewoon goed met de groep, met spelers als Roel Delahaye, Rhodri van Dooren en mijn beste vriend Dick de Kwaadsteniet. Ik heb nooit een zware blessure gehad, ben nooit gedegradeerd, heb geen gekke schorsingen opgelopen of vervelende wedstrijden gespeeld. In die veertien jaar heb ik nooit iets negatiefs ervaren.”

 

Chronische pijn

Die veertien jaar in HEBES 1 gingen echter niet altijd zonder slag of stoot. Weliswaar kreeg Sonneville geen zware blessures, toch had hij de afgelopen vijf jaar veel last van chronische pijn aan zijn achillespezen. „Als ik ze niet los rol met een foamroller, dan heb ik last. Ik weet wat ik wat ik moet doen om op zondag fit te zijn.”

Het herstel gaat steeds moeizamer. Op dinsdag trainen, gaat lastig. „Dan heb ik mijn foamroller weer nodig. Ik ben 32, de laatste van de oude generatie. Ik sta voornamelijk linksback, dan speel ik tegen een rechtsbuiten die tien jaar jonger is, supersnel, behendig. Daar heb ik steeds meer moeite mee. Daarnaast ben ik de enige in het team met twee kinderen, die verwachten ook de aandacht van hun vader. Het is goed geweest nu, tijd om te gaan.”

Bron: Tim Cox, Dagblad De Limburger
Foto: Mike Aretz

Terug naar overzicht